MACKA PALAS, 47

......bugun golgem denize karisti,
Ne ben Verlaine,
Ne Sen Rimbaud,
bunu ikimizde ogrendik,
prince street'ten cikip
Siemens apartmaninin onunde dusururken
sana phoenix'ten yolladigim mektubu,
ayni anda, Macka Palas 47 no'lu dairenin kapisinda beliren postaci zile uzandi,
bir mektub farkinda olmaksizin elinden kayiverdi .........
oysaki Pertevnihal Hanim'im bu mektubun kokusuna ne cok ihtiyaci vardi
kimse bilemezdi,
oysa ki Eugénie de Montijo'nun hic gondermedigi bu mektubu,
bilemezdi hickimse ne cok bekledigini,
oysa ki yilardir bu imsomnia suskunlugunu bozabilecek tek seydi bu mektup,
iste o anda, tam o anda ,
47 nolu dairenin icinde olup bitenleri ne kadar anliyabiliriz ki,
pertevninal hanim'in icini garip bir sey kapladi,
saatlerdir, yaka ignesiyle oynayan transparan elleri,
bu garip telasin ortakligina anlam verememisti,
nereden bilebilirdi fagfur kasenin elinden kayip tuz buz olacagini ,
icinde tek basamakli merdiven,
cik cika bilirsen
in ine bilirsen kâşâne-î fağfûrdan.....
iki mektup ayni zaman diliminden bir diger zaman dilimine gecerken, hic konusulmamis seyler gibi, terkettiler birbirlerini........
anladim ki o an sen Hadrian tapinaginda hic dus gormemissin,
anladim ki o an, ben hep seni Le Samurai filmindeki karelere hapsetmisim,
kotu bir ozani oynuyorum bugunlerde
yazdiklarimin sonu belirsiz,
belirsiz bir rotanin surgunu,
Gare Du Nord'tan kalkan trenlere binmemek icin zor tutuyorum kendimi,
Neden bu tren Avigon'a hareket etmez hic bilmiyorum,
Neden raylar bir bosluk hissi uyandirir,
yoksa yanlis peron'da, yanlis bir garda,
dogru insan olma rolumu batiyor,
Gare De Lyon cok uzak,
burnumda tutuyor oysa, o uzak cografyanin kendinden gecmisligi,
sendromlar yara izleri gibi,
hic terketmiyorlar beni................
istasyon uzaklasiyor kendinden,
Taşınıyoruz limandan;
karalar, kentler çekiliyor ardımızdan,
"Provehimur portu, terraeque urbesque recedunt."
c.cerit

Villeneuve les Avignon Le Fort St. André 07, gare du nord 08, brooklyn 09, mecidiye 10